Ang buhay namin ay nasa basura, araw gabi kami namamasura dahil dito lang kami kumikita.
Agahan, pananghalian at hapunan, sa basura lang kami kumukuha ng puhunan, nang tyan ay malagyan.Kami sana'y tulungan nang dios na makapangyarihan, ng kami ay makaalis na, sa mabaho na lugar na aming tinitirikan.
bilib parin ako sa immune system ng mga taong ito!mahal parin sila God..in fact, mas mahal kesa sa mga nakatira sa mga magagara at de air-con na espasyo.
kung tingnan natin yung paligid parang ang dali lang makakuha ng desease diba?pero if we look at the people na natutulungan ng mga basurang 'yan, parang ang lakas at sigla nila. sana lang 'wag silang sumuko sa buhay. feeling ko ang mga tulad nila ang mas may malaking bahay na nakalaan sa langit. magtiwala lang sana sila lagi kay God sa kabila ng pagsubok.
nakakaawa nga clang tingnan ehh..,nng nag take nga kami ng pics don naawa ako sa kanila kasi ang ang baho don,yong iba nga kumakain lang don eh,sabagay immune na cla..,
hehehe..ang baho nga don,,nakakasuka..sana nga lang may tumulong sa kanila,bigyan ng trabaho..
hayz.... hirap nga nang buhay na ganyan.... sana may makatulong sa kanilah para makaahon sa ganong situation... yeah but God is good.. i dunno how silah matutulungan... pero siguro he can use people like us para makatulong sa kanilah... ingatz... Godbless! -di
kidding aside, i guess it's the nature of their profession - i mean, it's the nature of their means of living. mabaho talaga at nakakasuka. we have to face it that when God created the world, some were unfortunately destined to work there. But kahit mabaho yan, it's a decent job. it's not something na pandidirian.
i believe that someday, in God's time, makakaahon rin sila dyan. they just have to persevere and 'wag silang maghintay na may tumulong sa kanila dahil, for sure, they'll gonna waste their time waiting for a spoon-feed blessing.
we must be grateful because we are fortunate enough that we do not have to depend our lives in the garbage. ganun lang...
hahaha. for the first time, naa na jud ko serious nga comment dri sa imo blog bayot. haha
5 comments:
bilib parin ako sa immune system ng mga taong ito!mahal parin sila God..in fact, mas mahal kesa sa mga nakatira sa mga magagara at de air-con na espasyo.
kung tingnan natin yung paligid parang ang dali lang makakuha ng desease diba?pero if we look at the people na natutulungan ng mga basurang 'yan, parang ang lakas at sigla nila. sana lang 'wag silang sumuko sa buhay. feeling ko ang mga tulad nila ang mas may malaking bahay na nakalaan sa langit. magtiwala lang sana sila lagi kay God sa kabila ng pagsubok.
seryos ko ano?hehe!mula sa puso 'yan.:)
link you ha!
@ es
nakakaawa nga clang tingnan ehh..,nng nag take nga kami ng pics don naawa ako sa kanila kasi ang ang baho don,yong iba nga kumakain lang don eh,sabagay immune na cla..,
hehehe..ang baho nga don,,nakakasuka..sana nga lang may tumulong sa kanila,bigyan ng trabaho..
hayz.... hirap nga nang buhay na ganyan.... sana may makatulong sa kanilah para makaahon sa ganong situation... yeah but God is good.. i dunno how silah matutulungan... pero siguro he can use people like us para makatulong sa kanilah... ingatz... Godbless! -di
hands up ako sa poem. haha
kidding aside, i guess it's the nature of their profession - i mean, it's the nature of their means of living. mabaho talaga at nakakasuka. we have to face it that when God created the world, some were unfortunately destined to work there. But kahit mabaho yan, it's a decent job. it's not something na pandidirian.
i believe that someday, in God's time, makakaahon rin sila dyan. they just have to persevere and 'wag silang maghintay na may tumulong sa kanila dahil, for sure, they'll gonna waste their time waiting for a spoon-feed blessing.
we must be grateful because we are fortunate enough that we do not have to depend our lives in the garbage. ganun lang...
hahaha. for the first time, naa na jud ko serious nga comment dri sa imo blog bayot. haha
Post a Comment